Wiedziałam,ze pięknie to zrobisz
Że tak pozwolę sobie:"nensha na prezydenta!"

Ależ niesamowicie opowiedziałaś to Nensha Jak się czyta to, to od razu można dostrzec, że pasjonujesz się tym krajem.

Bardzo proszę, opowiedz historię w której wspominałaś i jeśli masz więcej zdjęć, to wstaw je na Forum.
Jestem bardzo ciekawa co dowiem się o ich jedzeniu a przede wszystkim o świątyniach

Jutrzenka

Jutrzenko, oczywiście, mam więcej zdjęć, zrobiłam ich ponad 600 W trakcie opisywania będę wstawiać niektóre z nich

Svasti, zgadza się, byłam w Japonii we wrześniu 2008 i to zdecydowanie były najlepsze dni mojego życia Za mangą i anime akurat nie przepadam tak bardzo jak za samym krajem, ale przyznam że szaleję na punkcie mangi "Death Note"
O Edytę Górniak nikt mnie nie spytał, ale myślę że jeszcze Blog27 powinni niektórzy kojarzyć, z tego co wiem to wydano tam jedną płytę. W Kyoto trafiłam natomiast na inny ciekawy polski akcencik, nie mogłam się oprzeć żeby zrobić zdjęcie

1500 jenów to ponad 30 zł :]

Dzięki Wam za miłe słowa
A co do wspominanej historii... To było w mieście Himeji. Takie miasto średniej wielkości, chociaż w Japonii uchodzi za małe - no ale tam je można porównać z gigantycznym Tokyo
Himeji jest najbardziej znane z pięknego czternastowiecznego zamku, to pewnie najsławniejszy japoński zabytek, a wygląda on tak:

Jak ktoś oglądał Shōguna, ten amerykański serial, to właśnie między innymi na terenie tego zamku go kręcili :]

W każdym razie po wdrapaniu się na sam szczyt zamku, wybrałam się na zakupy na pobliską aleję handlową. Właściwie to moim celem były sklepy muzyczne, bo szukałam płyt Dir en grey (japoński zespół metalowo-rockowy, mój ulubiony). Już w drodze do zamku wypatrzyłam dwa sklepy muzyczne, więc szybko znalazłam je z powrotem Weszłam do tego, który mijałam jako pierwszy, taki raczej niewielki, ale przyjemny.
- Ohayō gozaimasu... - przywitałam się przy wejściu.
- Ohayō gozaimasu! - usłyszałam od razu. W sklepie nie było nikogo poza sprzedawcą, facet gdzieś po trzydziestce. Nawet nie czekał aż się rozejrzę, tylko od razu spytał: - What do you wish for?
Zauważcie, że spytał czego sobie ŻYCZĘ, a nie czego szukam albo czego chcę... ale szczerze mówiąc, ulżyło mi, że mówił po angielsku, miałam tylko nadzieję, że to co właśnie powiedział to nie jedyne co potrafi powiedzieć w tym języku...
- Do you have Dir en grey cds? - zaryzykowałam.
- ...? - Nie rozumiał o jaki zespół mi chodzi.
- Dir en grey - spróbowałam jeszcze raz. Nic. To spróbowałam japońskiej wymowy (specyfika tego języka wymaga trochę innego zapisu i wymowy słów pochodzenia obcego) - Diru an gurei?
- Aaa, Diru an gurei! Albums? Singles?
Załapał!
- Albums.
- We don't have. - W tym momencie chciałam już podziękować i wyjść, ale znowu się odezwał: - But I can ring up the other shop and they will bring it if they have something. But you must wait. Do you have time?
Zadzwoni do innego sklepu i spyta ich czy mają, a jak mają to mi przyniosą? Szok. Byłam tak zaskoczona, że zdołałam tylko wyjąkać:
- Sure, I have time...
I wiecie, złapał za telefon i naprawdę zadzwonił. Mówił coś szybko po japońsku, z czego udało mi się tylko wyłowić słowa Diru an gurei, a kiedy odłożył słuchawkę, powiedział że w tym innym sklepie jakieś ich płyty mają. No to czekam. Tak się sobie rozglądam po sklepie, czytam nazwy zespołów na płytach... większość mi nieznana, ale niektóre nawet kojarzę. Dalej się rozglądam po sklepie, aż w końcu przypadkiem spojrzałam na tego Japończyka. I kurcze, uśmiechał się do mnie tak szeroko że aż mi się głupio zrobiło. Ale już po paru dniach w Japonii zauważyłam, że gdy Japończycy się tak uśmiechają, to chcą zagadać, a jak nie masz nic przeciwko, to też się powinieneś uśmiechnąć. Prawie wszystkie moje rozmowy zaczynały się od uśmiechu
- So, are they popular in your country? - O Dir en grey chodziło.
- Quite popular. Last year they had a concert in my country but it was too far from my town... You know, I live in a small town.
- I heard that they play many concerts in America... - Wow, wiedział o Dir en grey takie rzeczy! - Hm, where are you from? - Oczywiście, nieśmiertelne pytanie.
- Pōrando-jin desu - powiedziałam po japońsku.
- Aaa, Pōrando! Is it cold in Poland now? You wear jackets?
Wtedy faktycznie w Polsce bardzo schłodniało... a tam w Japonii ponad 30 stopni.
- Yes, my mother said it's rather cold...

No i tak zaczęliśmy rozmawiać Spytał mnie na przykład, jak podoba mi się Japonia, potem zeszło na język japoński (przyznałam się, że potrafię czytać hiraganę, katakanę i kilkanaście kanji, trochę też mówiłam po japońsku: wszystko rozumiał i powiedział, że dobra z języków jestem ), poza tym wyprowadziłam go z błędu, że wcale nie jestem tu w sprawach biznesowych tylko turystycznych :] Raz zapomniał jednego słowa po angielsku i nie wiedział jak coś mi wytłumaczyć, potem ja się zacięłam, co skomentował wesoło:
- Oh, I see we have the same problem.
W końcu do sklepu wszedł chłopak, który przyniósł płyty. Jeden singiel, który kupiłam parę dni wcześniej w Tokyo, jedną składankę i album Withering to death, który bardzo lubię i który oczywiście kupiłam.
Podziękowałam ładnie, no ale wcale nie miałam jeszcze zamiaru wychodzić. Bo kiedy w Tokyo kupowałam płyty, dostałam plakat tego zespołu, ale w swoim geniuszu zostawiłam go w jednym z shinkansenów - superszybkich pociągów, jeżdżących z prędkością ok. 300 km/h, a wyglądają tak:

W środku


I na zewnątrz. Wybaczcie że trochę słabo widać sam pociąg, ale lepszego zdjęcia nie mam.

No w każdym razie spytałam, czy nie mają przypadkiem jakichś plakatów Dir en grey - kupiłabym chętnie. A ten Japończyk mówi mi, że tutaj nie ma, ale że może znowu zadzwonić do tego sklepu i jak mają to przyniosą. I wiecie co? Zadzwonił znowu i znowu przynieśli! Cały wielki rulon. Rozłożył je i powiedział, żebym sobie wybrała ten, który podoba mi się najbardziej, a on da mi go as a present, without paying, ok? Super, myślę sobie, będę miała plakat i wybrałam jeden. Facet tak spojrzał na ten wielki rulon, podumał i stwierdził, że jeden to za mało i że da mi jeszcze jeden A gdy usłyszał historię z pociągiem, dał mi jeszcze sztywną kartonową tubę, żebym mogła włożyć plakaty do walizki. No w tym momencie byłam już mega szczęśliwa.
Już wychodziłam, gdy wpadła mi do głowy myśl. Że jeszcze raz bezczelnie wykorzystam jego uprzejmość i całkiem niezłą znajomość angielskiego. Bo wiecie, na osiemnaste urodziny dostałam od rodziców to:

tylko nie miałam pojęcia, co to może znaczyć. Raz zainteresowały się tym wisiorkiem dwie Japonki, powiedziały że to znaczy kō, ale nie wiedziały jak to powiedzieć po angielsku. No to poprosiłam tego Japończyka, żeby mnie oświecił, co ja właściwie na szyi noszę. Ten tak popatrzył i powiedział:
- It means peaceful. Peaceful.
- Okay... And could you tell me how to read in Japanese?
- "Kō". But you can read it also as "yasu"...
Upewnił się jeszcze, pytając chłopaka, który przyniósł plakaty. Ale to mu chyba nie wystarczyło, bo włączył internet i sprawdził tam.
- It's also a part of the name of the Prime Minister of Japan... - zaczął.
- Aaa, Yasuo Fukuda, right?
Był mile zaskoczony, że wiedziałam kto jest premierem Japonii
- So it's nothing scary? - upewniłam się.
- No, absolutely - zaśmiał się.
A sam znak znalazłam po powrocie w internecie, pisany wygląda tak: i może też znaczyć "wigor", "dobre zdrowie".

Gdy w końcu wyszłam z tego sklepu, okazało się, że zaraz odjeżdża mój pociąg, więc musiałam się spieszyć, ale przez całą drogę miałam na twarzy szeroki uśmiech I świetny humor na resztę dnia

Jeśli ktoś doczytał aż do tego miejsca - gratuluję i dziękuję za cierpliwość

Ostatnio edytowany przez nensha (2009-02-14 12:22:13)

Jutrzenko, dzięki bardzo za takie słowa, strasznie się cieszę Ja dużo piszę, dlatego z całości wyszło mi bardziej opowiadanie niż opis

No dokładnie, pod względem uprzejmości Japończycy są niesamowici, a jak nie są w stanie czegoś dla ciebie zrobić, to jeszcze bardzo grzecznie przeproszą Nie wspomnę o takich drobnych faktach, że np. po przejechaniu trasy kierowca autobusu wysiada z niego i jest ukłon dla każdego... Albo do metra też nikt się nie wpycha, wszyscy czekają cierpliwie aż najpierw ludzie wysiądą i dopiero wtedy się spokojnie wchodzi. Nikt się nie wykłóca, w metrze wszyscy są cicho (bo ludzie czasem w trakcie jazdy śpią ) a same metro, autobusy i pociągi wyglądają jak nowe, nie ma wandali którzy je niszczą. W Polsce takie akcje są właściwie nie do pomyślenia

Co do hiragany i reszty chyba najlepiej będzie jak wytłumaczę na przykładach. Mam nadzieję że wyświetlą się u Ciebie japońskie znaki, ale gdyby nie, daj znać i zedytuję posta.
w każdym razie, to jest jedno z wielu kanji: Ten znak czyta się jako "haru", a znaczy "wiosna". Znaki kanji mają konkretne znaczenie (kolor, rzecz, inny przymiotnik) i zostały przejęte od Chińczyków, wiele z nich uproszczono.
Ale te dwa znaki: też czyta się jako "haru". To jest hiragana. To rodzaj alfabetu, składa się z 46 znaków i każdy znak to inna sylaba (jest 5 znaków, które są pojedynczymi literami). Ten alfabet służy do zapisywania słów z języka japońskiego albo zapisywania wymowy kanji (bo nie wszyscy znają wszystkie znaki, których jest kilka tysięcy). Po co więc te parę tysięcy znaków, skoro wszystko można zapisać hiraganą, którą zna każdy? A bo takie słowo "haru", zależnie od kontekstu może też oprócz "wiosny" znaczyć na przykład "przyklejać" i wtedy właśnie przydają się znaki kanji - bo mimo że tak samo się czyta, to wyglądają inaczej, czyli niosą ze sobą inną informację
Katakana to właściwie taka inaczej wyglądająca hiragana, też ma 46 znaków i są to zapisane te same sylaby. Ale katakany używa się do zapisywania wyrazów pochodzących z innych języków albo służy do tego samego co nasza kursywa lub pogrubienie. Przykładowo, zapisane w katakanie Albert Einstein wygląda tak: , co rozczytuje się jako Aruberuto Ainshutain (bo inaczej się nie da tego napisać, tam słowa skleja się z całych sylab typu ka, ru, to, a nie jak u nas z pojedynczych liter)
Mam nadzieję że nie namotałam zbytnio
A japońskiego uczę się na własną rękę... Mam jedną książkę o języku, a wymowy nauczyłam się, oglądając filmy japońskie. Niektórzy mówią że tak się niczego nie nauczę, no ale tak się właśnie uczyłam angielskiego, a Japończycy też mnie rozumieli

Do Japonii wysłali mnie rodzice w ramach drugiej części prezentu na osiemnaste urodziny, ale oczywiście nie samą, nigdy by mnie tak nie puścili. Byłam z wycieczką, ale sporą część czasu chodziłam po miastach sama - niesamowite uczucie

Ostatnio edytowany przez nensha (2009-02-14 11:14:27)

Wstawiłam obrazki zamiast czcionki, teraz będzie widać
Azjatyckie języki generalnie są podobne, np. w tym że właśnie większość języków ma swój własny alfabet.  Chiński myślę że jest trudniejszy niż japoński, właśnie ze względu na te akcenty, ale hebrajski i aramejski... kurcze, Twój kolega musi być dobry

To po prostu pasja, miałam to szczęście, że znalazłam jedną, największą A pasja i chęci są najważniejsze, bo np. uczenie się tych dwóch alfabetów to była dla mnie czysta przyjemność, nie obowiązek

O moim talencie pisarskim to poczekaj z wypowiedzią aż coś przeczytasz

nensha bardzo ciekawe wspomnienia

Widać, że Japończycy są bardzo serdecznymi ludzmi, no i te uśmiechy
Najważniejsze czuć pasje w tym co robisz, a wtedy uczysz się tego lekko Mi się wydaje, że język Japonski jest trudny.

Ps. A co do Death Note wiem o jakie anime chodzi, ale ja oglądałam o tym japonski film

tej dwójki nie zauważyłam Ale jedna z najdroższych