Egipt-świat piramid i faraonów.

Nazwą Egipt, wywodzącą się od słowa kemi (czarna ziemia) obejmowano obszar ok. 1 mln km2, zamknięty na zachodzie wielkimi oazami, na wschodzie Morzem Czerwonym, na południu I Kataraktą, na północy rozlewiskiem Delty Nilu. Drobny jednak procent tego obszaru, bo około 30 tys. km2 zajęty był pod uprawę, prawie wyłącznie w dolinie Nilu, której szerokość miejscami, np. koło Asjunt, zawęża się do samego koryta rzeki, miejscami zaś przypiera znaczniejsze rozmiary dochodząc od kilkuset metrów do kilku, a wyjątkowo, jak pod Edfu, do kilkunastu km szerokości, by dopiero w Delcie przybrać znaczące rozmiary.

Państwem kierowali dynastyczni władcy – faraonowie, którym przydawano boskie pochodzenie, uznając ich za synów boga-słońca Re (Ra). Wierzono w ich nieśmiertelność i dlatego mumifikowano ciała zmarłych władców, umieszczając je w specjalnie w tym celu budowanych grobowcach (mastabach). Z biegiem lat grobowce te przekształciły się w monumentalne, kamienne piramidy (w okresie Starego i Średniego Państwa), by następnie w czasach Nowego Państwa przekształcić się w wyryte w skale albo podziemne kompleksy grobowe.

Państwo zorganizowane było sprawne i rozwijało się przez wiele wieków bez poważnych zagrożeń zewnętrznych, dzięki pustyniom, które odgradzały je ze wszystkich stron od innych państw i ludów.

Dużą rolę w życiu Egipcjan odgrywały wierzenia religijne. Egipcjanie wierzyli w wielu bogów (politeizm). Czczono głównie siły przyrody. Szczególnym kultem otaczano Nil i Słońce. Licznym bóstwom przydawano postacie ludzkie z głowami zwierzęcymi (Horus z głową sokoła, Chnum z głową barana). Wierzono, że bóstwa przebywać mogą w ciele świętych zwierząt, za jakie uważano czarnego byka, zwanego Apisem, a także m.in. krokodyle, ibisy, jastrzębie i koty.

MUMIFIKACJA

Według zasad najbardziej wyrafinowanej formy pochówku, ciało zmarłego przed złożeniem do grobu mumifikowano, czyli sztucznie konserwowano zwłoki.

Proces zaczynał sie od usunięcia narządów wewnętrznych, następnie ciało czyszczono i poddawano rytualnemu oczyszczeniu, po czym odwadniano za pomocą natronu {węglan sodu}.

Potem zwłoki myto, nacierano olejkami, pokrywano żywicami, owijano płótnem pociętym na ogromnej długości pasy a następnie układano w trumnie.

Wytłumaczenie mumifikacji, jakie przedstawili Egipcjanie, przynajmniej w późniejszych okresach wiązało się z bogiem Ozyrysem.
Mit o Ozyrysie jest w pełni znany jedynie w późnych wersjach, lecz jego fragmenty pochodzą z Okresu Starego Państwa.

Jako najstarsze dziecko boga Geba i bogini Nut { bóstwa ziemi i nieba}, Ozyrys był pierwszą istotą na tym świecie i pierwszym jego królem, a zarazem pierwszy, któremu dane było umrzeć.
Został zabity przez własnego nieposłusznego i zazdrosnego brata Setha, a jego poćwiartowane ciało rozrzucono po całym Egipcie. Izyda oddana partnerka Ozyrysa pozbierała jego szczątki, złożyła razem i obwiązała pasami płótna. Jej magiczna moc zdołała przywrócić go do życia, dzięki czemu począł syna - Horusa. W ten sposób śmierć została pokonana a Ozyrys objął panowanie na zachodzie kraju.
Dzięki mumifikacji ciała, obejmującej żmudne owijanie w płótna i umieszczanie pośmiertnych masek na twarzy, zmarły identyfikowany był ze zmartwychwstałym Ozyrysem w nadziei, że on również będzie mógł żyć nowym życiem "miliony lat" jako przeniesiony duch{ po egipsku ach}.
W późniejszych czasach balsamowanie trwało 70 dni, co odpowiadało okresowi, kiedy Ozyrys był martwy.
Trumny początkowo reprezentowały dom lub kapliczkę, w której duch zmarłego mógł trwać bezpiecznie, natomiast już w Okresie Średniego Państwa pojawiały się  na nich wizerunki Ozyrysa.
Trumnom nadawano tez formę ciała w pierzastych objęciach Izydy. Ukazywanej w źródłach jako drapieżnego ptaka.
Począwszy od Okresu Nowego Państwa zmarłego określano jako " Ozyrysa takiego a takiego"- tak jak my mówimy "świętej pamięci taki a taki".
W świetle kultu Ozyrysa okazuje się, że mumifikacja oznaczała dla starożytnych Egipcjan znacznie więcej niż zabobonne pragnienie zachowania fizycznych cech po śmierci.
Niektóre najwcześniejsze mumie wykazują, że w płóciennych bandażach za pomocą farby i żywicy modelowano twarz zmarłego na podobieństwo Ozyrysa.