Apropo mumifikacji...

Tak przedstawiał się rytułał tzw. otwarcia ust zmarłemu po mumifikacji. miał on na celu umożliwienie zmarłemu wypowiedzenia słów, które miały mu zapewnić ewentualne powrócenie do życia (Egipcjanie tworzyli wyidealizowane posągi zmarłych osobistości,zeby ich dusze, po śmierci oczywiście, mogły "wejść" w nowe ciało. Starożytni nie wierzyli w reinkarnację!)

A teraz coś nowego. Wszyscy zaczynamy od tego naukę historii w szkole

Pismo hieroglificzne

Co tu mówić...? Jest to pismo obrazkowe, które w określonych układach tworzy całe zdania
Jeżeli Was to ciekawi, to poczytajcie sobie tu wikipedia.pl

Tak, była specjalna regułka...nie pamiętam jej dokładnie,
A co do hieroglifów, to zgadzam się Ciężka praca to była, nie tak jak teraz...długopisy, kartki czy klawiatura i poleciał z pisaniem

Jest co pooglądać
Ciekawe to o tej reinkarnacji

Ja także bym chciała pojechać kiedyś do Egiptu Kocham starożytność!

O Boże Nie wiedziałam że tak robiono mumifikacje Mózg nosem?! Szok

Twarz Tutenchamona

Zaokrąglona twarz i podbródek, pełne policzki - tak najprawdopodobniej wyglądał Tutenchamon. Młody król zmarł 3300 lat temu z powodu gangreny.

Trzy zespoły specjalistów podczas rekonstruowania twarzy faraona posługiwały się wynikami badania uzyskanymi z tomografu komputerowego. Francuzi i Egipcjanie wiedzieli, czyją twarz mają odtworzyć. Amerykanie działali "na ślepo". Zespół egipski miał dodatkową przewagę - dysponując oryginalnymi materiałami z prześwietlenia tomografem, mógł rozróżnić tkanki ciała o różnej gęstości.

Mumię króla odnalazł archeolog Howard Carter w 1922 roku. Wszystkie trójwymiarowe modele uderzająco podobne do znanych nam podobizn młodego władcy. Wizerunki uzyskane przez te trzy zespoły były identyczne lub bardzo podobne, jeśli chodzi o kształt twarzy, osadzenie i wielkość oczu oraz proporcje czaszki - powiedział Zahi Hawass, kierujący egipską Radą ds. Zabytków. - Najważniejsze różnice dotyczą kształtu nosa i uszu. Wszystkie są jednak zdumiewająco podobne do słynnego wizerunku Tutenchamona, na którym przedstawiony jest jako bóg słońca - dodał egipski specjalista.Wizerunki powstały przez nałożenie silikonowej masy na plastikowy model czaszki. Badania z użyciem tomografu komputerowego - urządzenia wykorzystywanego w diagnostyce medycznej - przeprowadzono w styczniu tego roku. Były to pierwsze podobne prześwietlenia mumii egipskiej.

Rekonstrukcję twarzy faraona wykonano na podstawie obrazów z tomografu komputerowego. Jest podobna do zachowanych wizerunków władcy
(c) AP

Na podstawie obrazów z tomografu naukowcy potwierdzili, że Tutenchamon miał w chwili œmierci 19 lat, był drobnej budowy i nie chorował w dzieciństwie.

Specjaliści analizujący zdjęcia uznali, że młody król najprawdopodobniej zmarł w wyniku komplikacji po złamaniu nogi. Wcześniej podejrzewano, iż faraon został zamordowany uderzeniem w głowę. "Po konsultacjach z ekspertami włoskimi i szwajcarskimi doszliśmy do wniosku, że pęknięcie kości lewej nogi zostało zainfekowane i gangrena doprowadziła do śmierci Tutenchamona" - ogłosił Zahi Hawass. Egipscy specjaliści wykluczyli, iż złamanie mogło powstać w procesie mumifikacji ciała władcy lub później - w wyniku uszkodzenia mumii.

Zdjęcia National Geographic

Źródło:
www.tajne.org

Jutrzenka

No właśnie napisałam o tym, głównie ze względu na Ciebie Tinahri Pamiętam, że lubisz Egipt, więc taka notka może być też jakąś ciekawostką Mnie dziwi dość długa głowa Tutenchamona. Co do tej rekonstrukcji, uważam, że to bardzo ciekawe, że udało się odtworzyć jego wygląd. To już nie tylko ta charakterystyczna maska z mumii, ale ludzka twarz. W ogóle historia Tutenchamona jest bardzo interesująca. Poniżej zamieszczam jej kryminalne ujęcie

Tutenchamon. Życie i śmierć 18-latka w ujęciu kryminalnym.

Około 1361 roku p.n.e. Tutenchamon został jedenastym królem osiemnastej egipskiej dynastii. Miał zaledwie dziewięć lat. Rządy Tutenchamona trwały dzięsięć lat, kiedy młody król nagle zmarł w tajemniczych okolicznościach. Przyczyny śmierci faraona to jedna z najstarszych zagadek kryminalnych

Niespokojne czasy
Tutenchamon spędził dzieciństwo w mieście Amarna, samotnie i w izolacji od problemów dnia codziennego. Jak podają źródła historyczne, jego matka zmarła podczas porodu i chłopiec wychowywał się na dworze swojego ojca Amenhotepa IV i jego żony Nefertiti oraz ich sześciu córek. Amenhotep IV odrzucił religię swoich poddanych i wprowadził monoteizm, kult boga tarczy słonecznej Atona. Amenhotep zakazał czczenia głównego bóstwa państwa, boga Amona i przybrał nowe imię Echnaton, które oznaczało “w duchu Atona”.
Ta religijna rewolucja zmieniła bieg historii. Obaliła prawa obowiązujące od tysięcy lat. Cieszący się olbrzymim bogactwem tebańscy kapłani Amona stracili absolutną władzę. “Król-heretyk” podejmował kontrowersyjne decyzje nie tylko w sprawach religijnych. Echnatonowi udało się przenieść całą stolicę państwa. Na czele 50 tysięcy Egipcjan wyruszył z Teb, przez pustynię, do miejscowości Amarna na wschodnim brzegu Nilu. Tam, w ciągu pięciu lat, na zgliszczach małej wioski powstała nowa stolica Egiptu.
Krótko mówiąc, ojciec Tutenchamona cierpiał na manię wielkości. Odebrał władzę kapłanom. Jego okrutne i pełne prześladowań rządy budziły nienawiść poddanych. Jaką drogę wybrał Tutenchamon po dojściu do władzy? Czy miał motywację, aby pójść w ślady ojca? Czy czuł się tak upokorzony, że jako słaby i bezbronny władca padł ofiarą manipulacji silniejszych?

Marionetka czy król?
Kiedy na tronie zasiada dziewięcioletni władca, to oczywistym wydaje się fakt, że ci, którzy posiadają władzę w państwie, próbują uzyskać wpływ na podejmowane decyzje. Przywrócenie kultu boga Amona, zmiana królewskich imion i przeniesienie stolicy z powrotem do Teb, to prawdopodobnie nie były zarządzenia samego Tutenchamona. Zapewne jego “doradcy” - tacy jak premier Ay i naczelny wódz Horemheb - sterowali młodym królem.
Sam czy też z pomocą innych, Tutenchamon zapoczątkował szczęśliwszy okres w dziejach Egiptu. Kapłani Amona wrócili do dawnej chwały. Z powrotem zaczęto obchodzić święto Opet, związane z podróżą boga Amona, podczas którego Tutenchamon ze zwykłego chłopca zyskał status żywego boga. Czy młody król uświadomił sobie ogrom tej siły? Czy to skłoniło mordercę do szybkiego działania?

GROBOWIEC
Swoją sławę Tutenchamon zawdzięcza własnemu grobowcowi, pełnemu niezwykłych skarbów. Grobowiec został odkryty w 1922 roku przez brytyjskiego archeologa Howarda Cartera i jego mecenasa lorda Carnarvona. Było to pierwsze odkrycie królewskiego grobowca, w którym zwłoki faraona znaleziono w stanie nie naruszonym. Jeśli Tutenchamon został zamordowany, to z pewnością w grobowcu należy szukać odpowiedzi na wiele pytań...

Zamiana mumii
Niewielki grobowiec Tutenchamona sprawia wrażenie, jakby był przeznaczony dla mniej ważnej osobistości. Nieoczekiwana, przedwczesna śmierć (lub morderstwo) młodego króla spowodowała, że miejsce wiecznego spoczynku przygotowywano w pośpiechu. Świadczą o tym chlapnięcia farby na ściennych malowidłach.
Grobowiec zawierał wiele autentycznych i drogocennych akcesoriów pogrzebowych, mimo że był kilkakrotnie splądrowany już w starożytności. Mumia leżała nietknięta w sarkofagu składającym się z trzech trumien. Wewnętrzna trumna wykonana była z czystego złota, dwie zewnętrzne ze złoconego drewna. Rysy twarzy na malowidłach na zewnętrznych sarkofagach wskazują na to, że trumny były przygotowane dla kogoś innego.

Skarb narodowy
Mimo, że niektóre szczegóły grobowca nie odpowiadają królewskim standardom, znaleziono tam niezliczone skarby. Było ich tak wiele, że katalogowanie, przeniesienie i konserwacja tysięcy przedmiotów trwała dziesięć lat. Poza słynną złotą maską w grobowcu odkryto takie skarby, jak dwa naturalnych rozmiarów posągi króla, złoty tron, relikwiarz pokryty złotem, złoty miecz i biżuterię z lazurytu, złota i półszlachetnych kamieni.
Do komory grobowej przylegał skarbiec, gdzie zgromadzono przedmioty potrzebne Tutenchamonowi w życiu pozagrobowym. Były to łodzie, pozłacane posągi i kanopy, czyli urny grobowe, służące do przechowywania zabalsamowanych organów wewnętrznych starożytnego władcy. Wokół kanopy stały na straży cztery piękne posągi bogiń. Tuż przy wejściu do skarbca umieszczony był posąg Anubisa (boga śmierci), przedstawianego jako czarny szakal.
W przedsionku grobowca leżały części rydwanów, naczynia na jedzenie, trony, a u wejścia stały dwa czarne posągi strażników. Komora grobowa to jedyna część kompleksu, gdzie na ścianach widnieją malowidła. Jedna ze scen przedstawia ceremonię otwarcia ust, podczas której dusza zostaje uwolniona i odradza się. Osobą, która dokonuje tego obrzędu, jest Ay, kolejny faraon, następca Tutenchamona.

SEKCJA ZWŁOK
Archeolog Howard Carter i profesor anatomii Douglas Derry byli tak zafascynowani swoim odkryciem, że podczas badań mumii uciekli się do nieco amatorskich metod badawczych. Przecięli głowę Tutenchamona. Przekroili brzuch i wyrwali żebra. W ten sposób zniszczyli kluczowe dowody dla ekspertów medycyny sądowej, które leżały nie naruszone przez 33 stulecia...
Klątwa czy zbieg okoliczności?
Trwające pięć lat poszukiwania grobowca egipskiego króla przez Howarda Cartera zakończyły się światowej sławy sukcesem. Niestety, tragiczne wydarzenie rzuciło cień na archeologiczne odkrycie. Lord Carnarvon, który finansował ekspedycję Cartera, zmarł sześć tygodni po wejściu do grobowca Tutenchamona. Po jego śmierci zaczęły krążyć pogłoski, rozpowszechniane przez okultystów takich jak Sir Arthur Conan Doyle, że Tutenchamon i inni bogowie rzucili klątwę na tych, którzy odważą się naruszać ich wieczny odpoczynek.
W rzeczywistości lorda Carnarvona ugryzł komar. Rana zainfekowała się. Lord rozchorował się i zmarł. Tymczasem Howard Carter prowadził badania mumii faraona. Mimo, że zabalsamowane ciało uległo poważnym zniszczeniom podczas amatorskich badań, Carter zauważył na policzku faraona, tuż obok lewego ucha, okrągłe zagłębienie przypominające strup. Zdaniem Cartera i niektórych historyków, przyczyną śmierci Tutenchamona mogło być również ukąszenie owada. W czasach, kiedy nie znano środków antyseptycznych ani antybiotyków, ukąszenia kończyły się silnym zakażeniem bakteryjnym (posocznica) i prowadziły do śmierci. Inni eksperci uważają, że znak na policzku faraona to ślad po ranie kłutej.

Tajemnicze kości
W 1969 roku profesor R.G.Harrison z uniwersytetu w Liverpoolu dokonał serii badań rentgenowskich ciała Tutenchamona. Odkrył, że brakuje mostka i kilku żeber. Czy może to wskazywać na tragiczną śmierć faraona - upadek z konia lub rydwanu? Zdjęcia rentgenowskie Harrisona także pokazały nieregularny ciemny płat u podstawy czaszki, charakterystyczny dla zakrzepów po urazach. Może faraon został uderzony w głowę?
Trzydzieści lat później, detektywi Discovery Channel, Mike King i Greg Cooper, zwracają się o pomoc do Todda Greya, głównego lekarza sądowego w Salt Lake City. Podczas ponownego badania zdjęć rentgenowskich Harrisona, Grey zauważa naruszoną, obluzowaną kość w górnej lewej części czaszki. Czy dokonujący balsamowania ciała Tutenchamona mogli być aż tak niezręczni podczas wyciągania mózgu przez nos? Bez względu na przyczyny, Grey uważa, że to wystarczający dowód, iż faraon nie zmarł śmiercią naturalną.
Eksperci zauważyli również nieprawidłowe połączenie kręgów szyjnych Tutenchamona. To schorzenie, zwane zespołem Klippel-Feil, oznaczać mogło, że król nie mógł patrzeć do tyłu bez odwrócenia całego tułowia. Tak więc kaleki Tutenchamon nie stanowił zagrożenia dla bezwzględnego intryganta dążącego do zdobycia władzy.

PODEJRZANI
Dwóch detektywów ze stanu Utah podążających tropem mordercy Tutenchamona uważa, że według współczesnej terminologii młody król należał do grupy “niskiego ryzyka”. Faraon był cały czas chroniony. Przebywał bez przerwy w pałacu pod czujnym okiem strażników. Prawdopodobnie spisek przeciwko Tutenchamonowi ukartowali jego najbliżsi doradcy. Biorąc pod uwagę trzy podstawowe elementy podejrzenia: motyw, możliwości i środki, Cooper i King przygotowali listę czterech głównych podejrzanych: Ankhesenamun, Maya, Horemheb i Ay.

Królowa
Nikt nie był tak blisko króla i nie miał tylu okazji, by go zabić, jak jego żona i starsza siostra przyrodnia, Ankhesenamum. Była jedyną osobą, która mogła wchodzić do pilnie strzeżonej sypialni Tutenchamona. Być może, podobnie jak Kleopatra, pozbawiona potomstwa, które mogłoby odziedziczyć tron, Ankhesenamum chciała sama zrealizować swoje monarsze ambicje...
Jeden z żeńskich płodów znaleziony w grobowcu Tutenchamona ma zdeformowany kręgosłup. Czy to dziecko, które narodziło się martwe, mogło odziedziczyć wadę kręgosłupa po swoim ojcu? Król cierpiał na schorzenia kręgosłupa (zespół Klippel-Feil), które ograniczały możliwości ruchowe głowy i tułowia. Być może Ankhesenamun straciła nadzieję na urodzenie zdrowych dzieci ze związku z królem. Myśląc o zachowaniu dynastii, królowa szukała innego męża na ojca swoich dzieci.

Królewski skarbnik
Maya był królewskim skarbnikiem i nadzorcą Miejsca Wieczności (czyli królewskiego cmentarza). Jako nadzorca był odpowiedzialny za realizację planów życia pozagrobowego młodego króla, który miał zostać pochowany w zachodniej części Doliny Królów, tuż obok grobowca dziadka. Maya decydował o sprawach finansowych państwa. Po okresie burzliwych rządów Echnatona Maya uratował Egipt przed ruiną finansową, stając się jednocześnie najbogatszym człowiekiem w państwie. Jeśli tylko faraon lekceważyłby sprawy gospodarcze wzorem własnego ojca, Maya prawdopodobnie straciłby wszystko, co udało mu się zdobyć.
Czy zabijając króla, Maya mógł dążyć do ochrony interesów finansowych, swoich i całego Egiptu? Jeśli Tutenchamon i jego żona myśleli o posiadaniu kolejnych dzieci (ciała dwóch niemowląt, prawdopodobnie Tutenchamona i Ankhesenamun, znaleziono w grobowcu faraona), pojawienie się następcy tronu mogło pokrzyżować długoterminowe plany Maya.

Naczelny wódz
Horemheb nie zostałby prawdopodobnie naczelnym dowódcą egipskiej armii, a później faraonem, jeśli nie kierowałaby nim bezwzględna ambicja. Był człowiekiem czynu. W każdej chwili mógł dokonać przewrotu wojskowego. Horemheb był także odpowiedzialny za wojskowe szkolenie młodego króla.
Czy rzeczywiście Horemheb chciał się pozbyć młodego króla? Podczas swoich rządów (Horemheb był drugi w kolejce do tronu po Tutenchamonie) usunął ze wszystkich dokumentów imię Tutenchamona i zastąpił swoim.
Horemheb miał wystarczający autorytet, by podejmować stanowcze decyzje, kiedy państwu groziło niebezpieczeństwo. W starożytnym Egipcie słabość fizyczna była równoznaczna ze słabością moralną. Na tronie zasiadał niedołężny młody człowiek, a na północnych granicach państwa gromadzili się Hetyci, najwięksi wrogowie Egiptu. Był to idealny moment dla naczelnego wodza, by pozbyć się faraona.
Mimo swojego kalectwa, Tutenchamon wspaniale powoził rydwanem. W jego grobowcu znaleziono aż sześć takich pojazdów. Sekcja zwłok dokonana w 1925 roku przez Harrisona dowodzi, że poddane mumifikacji zwłoki faraona uległy wcześniej częściowemu rozkładowi. Czyżby Horemheb zabił swojego pana podczas przejażdżki rydwanem z dala od domu?

Premier
Jednym z najpotężniejszych ludzi w ówczesnym Egipcie był najwyższy dostojnik, premier Ay. Był on opiekunem faraona i zastępował mu ojca. Czy dzięki bliskim związkom z faraonem Ay zaczął sam marzyć o władzy, którą mógł zdobyć tylko pozbywając się Tutenchamona?
Zmienne decyzje polityczne Aya pokazują, że był wyrachowanym politykiem skłonnym do machinacji i intryg. Kiedy był pierwszym ministrem na dworze Echnatona, uznał za korzystne poparcie dla reform religijnych. Potem, za czasów rządów Tutenchamona Ay przywrócił kult starych bogów, aby uspokoić gniew kapłanów Amona.
Spośród wszystkich podejrzanych Ay miał najwięcej do stracenia, w przypadku gdyby jego nastoletni podopieczny przejął pełnię władzy i najwięcej do zyskania, jeśli faraon zostałby zamordowany. Zabójstwo Tutenchamona, z którym sześćdziesięcioletni Ay nie był spokrewniony, otwierało mu drogę do najwyższej władzy w państwie. Mógł odziedziczyć imperium, zostać faraonem i zdobyć królową. Czyż to nie najlepsza droga do nieśmiertelności ?

WERDYKT

[b]Ankhesenamun
Ankhesenamun była niezaprzeczalnie najbliżej Tutenchamona. Opiekowała się chłopcem od wczesnego dzieciństwa. Później, już jako królowi, towarzyszyła podczas wielkiej podróży Nilem do Teb. Malowidła i przedmioty z grobowca Tutenchamona potwierdzają czuły związek między młodym królem i jego żoną. Ankhesenamun wręcza mężowi kwiaty. Tutenchamon oblewa dłonie żony perfumami. Zmumifikowane ciała dwójki dzieci, które narodziły się martwe, prawdopodobnie Tutenchamona i Ankhesenamun, świadczą o tym, że królewska para chciała posiadać potomstwo. Jeśli królowa rzeczywiście darzyła faraona takim uczuciem, jak sugerują dowody, dlaczego miałaby go zabić?
Wyrok: niewinna

Maya
Czy i tak już bogaty Maya mógł odnieść finansowe korzyści po śmierci swojego pana? Nawet jeśli Maya opanowała żądza pieniędzy i władzy, trudno uwierzyć, że tak oddany faraonowi człowiek mógłby go zabić. Jako nadzorca Miejsca Wieczności Maya pieczołowicie odnowił i zabezpieczył grobowiec Tutenchamona, obrabowany i zbezczeszczony tuz po pogrzebie młodego króla.
Maya był jednym z nielicznych, którzy wiedzieli, gdzie znajduje się grobowiec Tutenchamona. Aby ochronić grób pana, zniszczył wszystkie mapy i opisy. Po śmierci faraona Maya pozostał na dworze królewskim, zachowując lojalność wobec byłego władcy.
Wyrok: niewinny

Horemheb
Na zdjęciach rentgenowskich widać ciemną plamę u podstawy czaszki Tutenchamona, charakterystyczny obraz zakrzepu po urazach, a także kawałek kości tkwiący w górnej, lewej części czaszki. Może to potwierdzać hipotezę, że Horemheb, naczelny wódz i mistrz rydwanu, zaaranżował tragiczny "wypadek" w odległej prowincji.
Allan Dershowitz, harvardzki profesor prawa i obrońca w procesie O J Simpsona, uważa, że armia z reguły zachowuje lojalność wobec króla. Horemheb mógł nie darzyć Tutenchamona sympatią, ale obawiałby się, że morderstwo pociągnęłoby za sobą destabilizację ustalonego porządku w państwie (ma'at), podważyło podstawy władzy i osłabiło znaczenie armii.
Nie wolno zapominać, że Horemheb nie objął władzy po śmierci Tutenchamona. Wstąpił dopiero na tron jako następca Aya. Gdyby to Horemheb uknuł morderczy spisek przeciwko młodemu królowi, z pewnością nie czekałby tak długo, aby zasiąść na tronie.
Wyrok: niewinny

Ay
Kluczowe dowody przeciwko Ayowi stanowią listy znalezione przed stu laty w Turcji. Ich autorką jest zrozpaczona kobieta (najprawdopodobniej Ankhesenamun), która korespondowała z Hetytami, zaprzysięgłymi wrogami Egiptu. W pierwszym liście kobieta prosi wroga o nowego męża, który uchroniłby ją przed jakimś nieokreślonym niebezpieczeństwem. Król Hetytów stanowczo odmówił.
W drugim liście kobieta pisze: "Gdybym miała syna, czy pisałabym o hańbie, która okrywa mnie i mój kraj?... Nigdy nie zgodzę się wziąć za męża własnego sługi". Być może "hańba" odnosi się do zabójstwa jej własnego męża, a "sługa" to Ay usiłujący usankcjonować objęcie tronu na drodze małżeństwa z autorką listu.
Malowidła ścienne w egipskich grobowcach miały przedstawiać wyłącznie prawdę, ponieważ podczas Dnia Sądu Ostatecznego trafiały przed oblicza bogów. Malowidło na południowej ścianie grobowca Tutenchamona przedstawia ceremonię otwarcia ust, obrzęd, który mógł być odprawiany wyłącznie przez następcę tronu. Ceremoni dokonuje Ay, już jako faraon. To właśnie Aya, a nie młodego króla, pochowano w grobowcu pierwotnie "zarezerwowanym" dla Tutenchamona.
W 1931 roku do jednego z egipskich sklepów z antykami trafił pierścień z imionami Aya i Ankhesenamun. Pierścień mógłby świadczyć o tym, że kiedy Ay zamordował Tutenchamona, zmusił jego żonę do małżeństwa, aby usankcjonować swoje rządy. Być może król Hetytów uległ prośbom Ankhesenamun i, zbyt późno, wysłał księcia, aby poślubił egipską królową. Książę został pojmany na granicy i zamordowany.
Po śmierci Aya na tronie faraona zasiadł Horemheb (być może obaj uknuli spisek). Ay przywłaszczył sobie wszystkie prawa Tutenchamona, nawet pośmiertne, zajmując jego grobowiec. W grobowcu Aya malowidła przedstawiają sceny polowań, których nie umieszczano w grobowcach faraonów. Czy w ten sposób Ay chciał wyznać bogom, że został faraonem tylko dzięki zbrodni?
Wyrok: winny

To jedna z wielu hipotez jakie były przedstawiane w związku ze śmiercią Tutenchamona. Inna wersja mówi, że
nie zginął On od uderzenia w głowę.

Tutenchamon w tomografie - król był zdrowy i nie zginął od ciosu w głowę

Tutenchamon nie zginął od ciosu w głowę - ogłosił Zahi Hawass, szef Egipskiej Służby Starożytności. O tym, że ciało młodego faraona nie miało w momencie balsamowania żadnych urazów, naukowcy przekonali się, analizując trójwymiarowy obraz wnętrza mumii wykonany przenośnym tomografem komputerowym. Wątpliwości badaczy budzi natomiast strzaskane udo. Część z nich spekuluje, że skomplikowane złamanie nogi mogło być źródłem zakażenia i w rezultacie przyczyną przedwczesnego zgonu 18-letniego władcy. Jednak równie prawdopodobne jest to, że kończyna została uszkodzona w latach 20. zeszłego wieku przez ekipę Howarda Cartera, odkrywcy grobowca Tutenchamona.

Naukowcy odrzucili także tezę o słabym zdrowiu faraona. Analiza kości dała obraz mężczyzny zdrowego i dobrze odżywionego. Tutenchamon miał jedynie lekkie rozszczepienie podniebienia, a także wydłużoną czaszkę charakterystyczną w jego rodzinie. Dlaczego zatem umarł tak wcześnie? - Wciąż nie da się wykluczyć, że go zamordowano, na przykład podając mu truciznę - zwraca uwagę Hawass.

Skarby Tutenchamona


Złoty tron Tutenchamona


Podnóżek Tutenchamona


Rydwan Tutenchamona


Bransoleta znaleziona na ciele Tutenchamona


Biżuteria Tutenchamona znaleziona na Jego ciele


Insygnia Tutenchamona


Tutenchamon - tak najprawdopodobniej wygląda faraon Tutenchamon (rekonstrukcja francuska)

Źródło:
Tutenchamon
Tutenchamon
King Tutankhamun

Jutrzenka

Szczypta magii, porcja medycyny

Wyszukany makijaż oczu królowej Nefretete i innych starożytnych Egipcjan miał posiadać moce uzdrawiające i sprowadzać na wymalowaną osobę ochronę bogów Horusa i Re. Miał też zapobiegać chorobom.

W nauce nie ma miejsca na magię. Mile widziane są jednak kosmetyki lecznicze. Bazujący na ołowiu makijaż stosowany przez Egipcjan miał właściwości antybakteryjne, które pomagały zapobiegać częstym wówczas infekcjom – wynika z publikacji w dwutygodniku Amerykańskiego Towarzystwa Chemicznego „Analytical Chemistry”.

- To wszystko było bardzo zagadkowe. Byli w stanie zbudować silne, bogate społeczeństwo, nie mogli więc być całkiem pomyleni – spekuluje Christian Amatore, chemik z paryskiej Ecole Normale Superieure i jeden z autorów publikacji. - Wierzyli jednak, że ten makijaż naprawdę uzdrawia. Mieszając składniki wypowiadali zaklęcia - coś, na co dziś mówimy: bzdura.

Wykorzystując mikroskop elektronowy i rentgenografię strukturalną, Amatore i jego współpracownicy poddali analizie 52 próbki zawartości pojemniczków do przechowywania egipskich kosmetyków do makijażu (ze zbiorów Luwru).

Stwierdzili, że powstały one po zmieszaniu czterech związków chemicznych zawierających ołów: galenitu, czyli błyszczu ołowiu, który daje ciemny odcień i połysk, oraz białych: cerusytu, laurionitu i fosgenitu. Ponieważ z biegiem czasu muzealne próbki uległy częściowemu rozkładowi, naukowcy nie umieli określić, ile ołowiu tak naprawdę zawierały kosmetyki.

- Choć wiele starożytnych tekstów, malowideł i posągów pozwala sądzić, że taki makijaż stosowano dość powszechnie, dla Egipcjan miał on więcej wspólnego z magią niż lekarstwem – mówi Amatore.

W starożytnym Egipcie, w okresach, kiedy wylewał Nil, mieszkańców Egiptu nękały częste choroby i stany zapalne, spowodowane dostawaniem się do oczu różnych drobnych cząsteczek. Naukowcy dowodzą, że makijaż z ołowiem działał na bakterie jak trucizna, nim zdążyły opanować nowe środowisko - oko.

O ile jednak badania dostarczają fascynującej wiedzy na temat starożytnej kultury, to zdaniem naukowców dzisiaj nie powinniśmy raczej sięgać po podobny makijaż.

Amatore podkreśla, że toksyczność związków ołowiu przyćmiewa korzyści związane z ich używaniem. Przypomina też, że w XX wieku opisano wiele przypadków zatrucia ołowiem obecnym w farbach i rurach kanalizacyjnych.

- Nie będziesz raczej chciał eksperymentować z tym w domu, zwłaszcza jeśli masz małe dziecko albo psa, który lubi cię liznąć po twarzy – dodał Neal Langerman, chemik fizyczny i przewodniczący Advanced Chemical Safety, firmy konsultingowej zajmującej się bezpieczeństwem dla zdrowia i ochrony środowiska.

Trudno się jednak dziwić, że Egipcjanie z upodobaniem sięgali po te właśnie składniki, uważa Langerman. - Ołów i arsen to metale, z których można tworzyć niezwykle barwne pigmenty - powiedział. - Ponieważ dają ładny kolor i można je sproszkować, uzasadnione jest używanie ich jako barwnika do skóry.

Okazuje się jednak, że temat zawartości ołowiu w kosmetykach wcale nie przemija. Jest aktualny zwłaszcza w przemyśle kosmetycznym, gdy mowa o niewielkich ilościach ołowiu w niektórych szminkach.

Pewne grupy doradcze i lekarze dowodzą, że używające tych szminek kobiety mogą z biegiem czasu pochłonąć takie ilości ołowiu, że będą miały problemy ze zdrowiem. Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) ogłosiła jednak, że śladowe ilości ołowiu w makijażu są zbyt nikłe, by mogły zaszkodzić.

- To dawka decyduje o tym, czy dana substancja jest trucizną – podkreśla Langerman, parafrazując renesansowego lekarza Paracelsusa. - Mała dawka zabija bakterie. Z dużą dawką można przesadzić.

Źródło:
www.onet.pl

Jutrzenka